Προορισμοί

Το Βελιγράδι (σερβικά: Београд, που σημαίνει Λευκή Πόλη), είναι η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας. Βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Σάβου και Δούναβη, εκεί όπου η πεδιάδα της Παννονίας συναντά τα Βαλκάνια. Η κυρίως πόλη έχει πληθυσμό 1,23 εκατομμύρια, ενώ πάνω από 1,65 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν μέσα στα διοικητικά της όρια.

Ένας από τους σημαντικότερους προϊστορικούς πολιτισμούς της Ευρώπης, ο Πολιτισμός Βίντσα, αναπτύχθηκε στην περιοχή του Βελιγραδίου την 6η χιλιετία π.Χ. Στην αρχαιότητα κατοίκησαν την περιοχή Θρακο-Δάκες και μετά το 279 π.Χ. την πόλη κατέλαβαν οι Κέλτες, ονομάζοντάς τη Σίνγκιντουν. Καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους επί της βασιλείας του Αυγούστου και απέκτησε δικαιώματα πόλης στα μέσα του 2ου αιώνα. Εποικίσθηκε από τους Σλάβους τη δεκαετία του 520 και άλλαξε χέρια αρκετές φορές μεταξύ της Βυζαντινής, της Φραγκικής και της Βουλγαρικής Αυτοκρατορίαςκαι του Βασιλείου της Ουγγαρίας, πριν γίνει πρωτεύουσα του Σέρβου βασιλιά Στέφανου Ντραγκούτιν (1282–1316). Το 1521 το Βελιγράδι κατακτήθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και έγινε η έδρα του Σαντζακίου του Σμεντέρεβο. Συχνά περνούσε από την κυριαρχία των Οθωμανών σε εκείνη των Αψβούργων, με την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους της πόλης κατά τους Αυστροοθωμανικούς πολέμους. To Βελιγράδι ξαναέγινε πρωτεύουσα της Σερβίας το 1841. Το Βόρειο Βελιγράδι παρέμεινε η νοτιότερη κτήση των Αψβούργων μέχρι το 1918, οπότε η πόλη επανενώθηκε. Ως στρατηγική θέση, η πόλη αποτέλεσε πεδίο μάχης σε 115 πολέμους και ισοπεδώθηκε 44 φορές. Το Βελιγράδι ήταν πρωτεύουσα της Γιουγκοσλαβίας (σε διάφορες μορφές διακυβέρνησης) από την ίδρυσή της το 1918 μέχρι την τελική της διάλυση το 2006.

Το Βελιγράδι έχει ειδικό διοικητικό καθεστώς εντός της Σερβίας και είναι μια από τις πέντε, κατά τη στατιστική, περιφέρειές της. Η μητροπολιτική της περιοχή διαιρείται σε 17 δήμους, καθένα με δικό του τοπικό συμβούλιο. Καταλαμβάνει το 3,6% της έκτασης της Σερβίας και στην πόλη ζει το 22,5% του πληθυσμού της χώρας. Είναι η μεγαλύτερη πόλη της πρώην Γιουγκοσλαβίας και η 4η μεγαλύτερη στα Βαλκάνια μετά την Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα και το Βουκουρέστι.

Οι ιστορικές περιοχές και κτίρια του Βελιγραδίου είναι από τα κορυφαία αξιοθέατα της πόλης. Περιλαμβάνουν τη Σκαντάρλιγια, το Εθνικό Μουσείο και το γειτονικό Εθνικό Θέατρο, το Ζέμουν, την Πλατεία Νίκολα Πάσιτς, την Τεράζιγιε, την Πλατεία των Φοιτητών, το Φρούριο Κάλεμεγκνταν, την Οδό Κνεζ Μιχαήλοβα, το Κοινοβούλιο, την Εκκλησία του Αγίου Σάββα και τα Παλιά Ανάκτορα. Πέραν αυτών υπάρχουν πολλά πάρκα, μνημεία, μουσεία, καφέ και εστιατόρια και καταστήματα και στις δυο όχθες του ποταμού. Το Μνημείο Άβαλα στην κορυφή του λόφου και ο ομώνυμος πύργος προσφέρουν θέα πάνω από την πόλη.

Η αριστοκρατική συνοικία Ντέντινιε βρίσκεται κοντά στα πάρκα Τόπτσιντερ και Κόσουτνιακ. Το μπέλι ντβορ (Λευκό Ανάκτορο) της βασιλικής οικογένειας Καρατζόρτζεβιτς είναι ανοιχτό για τους επισκέπτες και διαθέτει πολλά πολύτιμα έργα τέχνης. Σε κοντινή απόσταση το μαυσωλείο του Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, ονομαζόμενο Οίκος των Λουλουδιών καταγράφει τη ζωή του πρώην Γιουγκοσλάβου προέδρου.

Διαθέσιμα είναι επίσης εξτρίμ σπορ όπως μπάντζι τζάμπινγκ, θαλάσσιο σκι και πέιντμπολ. Υπάρχουν πολλές διαδρομές στο νησί για ποδηλασία, πεζοπορία ή τρέξιμο. Εκτός από την Άντα το Βελιγράδι έχει συνολικά 16 νησιά στους ποταμούς, κυρίως ακόμη αναξιοποίητα. Μεταξύ αυτών το Μεγάλο Νησί του Πολέμου, στη συμβολή του Σάβου, ξεχωρίζει ως μια όαση ανενόχλητης άγριας ζωής (ιδίως πτηνών). Αυτές οι περιοχές, μαζί με το γειτονικό Μικρό Νησί του Πολέμου, προστατεύονται από τη δημοτική διοίκηση ως φυσικό καταφύγιο.

Το τουριστικό εισόδημα το 2012 ανήλθε σε 500 εκατομμύρια ευρώ. Το 2013 το Βελιγράδι επισκέφτηκαν 660.000 καταγεγραμμένοι τουρίστες, από τους οποίους οι 520.000 ξένοι. Από αυτούς πάνω από 70.000 έφθασαν με 550 ποτάμια κρουαζιερόπλοια. Το 2013 η αύξηση των ξένων τουριστών ήταν 24%.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΖΩΗ

Το Βελιγράδι φημίζεται για την έντονη νυχτερινή ζωή του. Σε όλη την πόλη βρίσκονται κλαμπ, που είναι ανοιχτά μέχρι τα ξημερώματα. Το πιο αναγνωρίσιμο χαρακτηριστικό της νυχτερινής ζωής του Βελιγραδίου είναι οι μαούνες (σπλαβ), που απλώνονται στις όχθες του Σάβου και του Δούναβη.

Πολλοί επισκέπτες του σαββατοκύριακου - ιδιαίτερα από τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, την Κροατία και τη Σλοβενία - προτιμούν τη νυχτερινή ζωής του Βελιγραδίου από εκείνη των πρωτευουσών τους λόγω της φανερά φιλικής ατμόσφαιρας, των άφθονων κλαμπ και μπαρ, των φθηνών ποτών και της έλλειψης γλωσσικών δυσκολιών και περιοριστικών ρυθμίσεων.

Γνωστά εναλλακτικά κλαμπ είναι το Ακαντέμιγια και το ΚΣΤ (Κλουμπ Στουντενάτα Τέχνικε), που βρίσκεται στο υπόγειο της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου. Ένας από τους πιο γνωστούς χώρους για εναλλακτικά πολιτιστικά δρώμενα στην πόλη είναι το Φοιτητικό Πολιτιστικό Κέντρο, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον ουρανοξύστη-ορόσημο του Βελιγραδίου, τη Μπεογκρατζάνκα. Στο κέντρο αυτό πραγματοποιούνται συχνά συναυλίες διάσημωμ τοπικών και ξένων συγκροτημάτων. είναι επίσης ο χώρος διάφορων εκθέσεων τέχνης καθώς και δημόσιων διαλόγων και συζητήσεων.

Μια πιο παραδοσιακή Σερβική εμπειρία νυχτερινής ζωής, με συνοδεία παραδοσιακής μουσικής, γνωστής ως Σταρογκράντσκα (που μεταφράζεται Μουσική της Παλιάς Πόλης), χαρακτηριστικής των αστικών περιοχών της βόρειας Σερβίας, επικρατεί στη Σκαντάρλιγια, την παλιά μποέμικη συνοικία της πόλης, όπου συγκεντρώνονταν οι ποιητές και οι καλλιτέχνες του Βελιγραδίου το 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα. Η Οδός Σκαντάρ (το κέντρο της Σκαντάρλιγια) και η γύρω συνοικία πλαισιώνονται με μερικά από τα καλύτερα και παλαιότερα παραδοσιακά εστιατόρια του Βελιγραδίου (που ονομάζονται καφάνα στα Σερβικά), που ανάγονται σε εκείνη την περίοδο. Στο ένα άκρο της συνοικίας βρίσκεται το παλαιότερο ζυθοποιείο του Βελιγραδίου, που ιδρύθηκε το πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Μια από τις παλαιότερες καφάνα της πόλης είναι η "Ζνάκ πιτάνια".

Οι Times το 2008 ανέφεραν ότι η καλύτερη νυχτερινή ζωή της Ευρώπης είναι στο Βελιγράδι. Στον οδηγό "1000 Απόλυτες Εμπειρίες" του 2009 του Lonely Planet το Βελιγράδι τοποθετήθηκε πρώτο μεταξύ των 10 πρώτων πόλεων για πάρτι στον κόσμο.